آموزش عالی و بهبود محیط کسب و کار؛ مطالعه موردی ایران و چند کشور آسیایی منتخب

سرمایه ­گذاری در آموزش عالی که به ­منزله تشکیل سرمایه انسانی است، بهره­ وری منابع تولید و کارایی بنگاههای اقتصادی را افزایش می ­دهد که در نهایت، به رشد اقتصادی منجر می ­شود که چنانچه این رشد پایدار در سطح کلان پایدار باشد، به­ منزله خلق فرصتهای شغلی جدید، کاهش هزینه­ های مبادله و در نتیجه، بهبود کسب و کار است. در عمل، کاهش در این هزینه ­ها به منزله افزایش کارایی بنگاههای اقتصادی و رشد فعالیتهای مولد آنهاست که محیط کسب و کار را بهبود می­ بخشد. از سوی دیگر، مخارج بر آموزش عالی و دوره ­های آموزشی حین خدمت به ­عنوان سرمایه­ گذاری نیروی انسانی و تشکیل سرمایه انسانی است که معمولاً تولید چنین منابع انسانی به عهده دانشگاههاست. در نتیجه، هرگونه تعامل بین دانشگاه و صنعت به منزله تعمیق نقش آموزش عالی در اقتصاد و از طریق آن کمک به بهبود فضای کسب و کار است. در این مطالعه رابطه علّی بین آموزش عالی و محیط کسب و کار در چارچوب یک الگوی تجربی اقتصادسنجی برای کشور ایران و چند کشور منتخب آسیایی (چین، اندونزی، مالزی، فیلیپین، هند، سنگاپور، تایلند و ویتنام) بررسی شد. بدین منظور از رهیافت گرنجری در محیط داده­ های تابلویی رابطه علّی بین آموزش عالی و شاخصهای کسب و کار که کارگروه اجرای کسب و کار بانک جهانی در دوره 2014-2004 آن را تهیه کرده است، استفاده شد. علاوه بر این، تحلیل رگرسیونی از اثرگذاری شاخص آموزش توأم با سایر عوامل شامل تورم، درآمد سرانه و کارآفرینی صورت گرفت. به­ طورکلی، یافته­ های تجربی حاکی از اثر معنادار آموزش عالی بر بهبود محیط کسب و کار ایران و کشورهای منتخب از نظر آماری بود که بر لزوم تعمیق رابطه­ آموزشی و پژوهشی بین صنعت و دانشگاه در کشورهای مورد مطالعه دلالت دارد.